Niespełna 84 lata minęło od niewątpliwie ogromnej tragedii jaką była masowa deportacja ludności polskiej na Sybir. Pomimo mijających lat, jest to w dalszym ciągu jedno z najtragiczniejszych zdarzeń w historii Polski, które po dziś dzień kojarzy się z cierpieniem, katorgą, niewolą a także śmiercią.

Pierwsza wywózka rozpoczęła się w nocy z 9 na 10 lutego 1940 roku. Scenariusz deportacji zawsze był podobny, łomotanie do drzwi kolbami karabinów w środku nocy, krzyki, bicie, popędzanie oraz przeraźliwy płacz dzieci. Ponadto grozę potęgował mróz, dochodzący w lutym 1940 roku do minus 40 stopni Celsjusza. Celem masowych deportacji stali się osadnicy cywilni,  wojskowi, pracownicy służby leśnej wraz z ich rodzinami – w sumie około 140 tysięcy osób. Rozmieszczono ich w 115 osiedlach w 21 republikach, krajach i obwodach Związku Sowieckiego  głownie tam, gdzie przeważał przemysł leśny. Zsyłka była jednoznaczna z katorżniczą pracą, głodem, przeszywającym zimnem oraz śmiercią wielu niewinnych istnień.

Wyżej wspomniana data jest więc niewątpliwie jedną z najczarniejszych dla polskiego leśnictwa, kiedy z terenu Nadleśnictwa Nurzec oraz Mielnik, w warunkach nie godnych człowieka zostali deportowani m.in. leśnicy – i to właśnie dla nich w miejscowości Mętna, przy obelisku upamiętniającym Leśników i ich rodziny, którzy 10 lutego 1940 roku zostali deportowani na Syberię, odbywała się coroczna już uroczystość złożenia kwiatów oraz zapalenia zniczy. W owym wydarzeniu udział wziął Nadleśniczy Nadleśnictwa Nurzec Artur Gacki wraz z pracownikami. Nie zabrakło również mieszkańców pobliskich wsi, którzy również oddali hołd wszystkim poległym.

Serdecznie dziękujemy wszystkim za obecność.  

Źródła:

https://przystanekhistoria.pl/pa2/tematy/represje/31261,Wagony-szly-na-Wschod-Rzecz-o-sowieckich-deportacjach-z-lat-1940-1941.html